अन्तिम समय

म मेरो यात्राको अन्तिम समयको खोजीगर्दै थिए

भेटाउन साह्रै मुस्कील रहेछ

गंगामा म एक्लै

यताउतीभौतारीन

अथाह कठीन रहेछ ।


लह अब भेटाए भेटाएँ भन्दाभन्दै

म निलो आकाशको कालो अन्नतको गोरेटोमा हिडी सकेछु ।


अग्लो होचो, ठुलो सानो

जातपात, धर्म कर्म

भन्दाभन्दै

शंखध्वनीको भुमरी

नाचिसके छु ।


रहर मेरा सबै

अनि

भ्रमनै कति

भ्रमनै जीवन

अनि

भ्रमनै अति

अहो

एक मात्रजीवन

कयौँक्रान्ति

भ्रमनै जीवन

अनि

त्यहीभ्रमनै अशान्ती ।




आज ममौन छु की?हँ?

की मेरो मनमै अशान्ती?


कयौँप्रश्नथिए

कयौ अझै छन

र

केहीबाँकी रहने छन ।


मलाइ लाग्छ

म मेरो आटले आज घाटमा पुगेको छु?होर?

कि कसै अरुको मागले?


मैले अघिनै भने नी

कयौ प्रश्न छन

कयौँ ।


म यसपाली रातो रँग अबिर

फुलमालाले शुुस्जीत

पवित्रपत्थरहरुमा सर्मपितथिए

र म

यस्तो सम्मानपाइ रहदा

खुसीले झन मौन भए

तर पनिदुइथोपा स्वास

उकेल्न सकी राखेको थिएन ।


भन्छन जीवनयात्राहो

हो रहेछ

जीवनयर्थाथ हो

त्यो पनिहो रहेछ

तर जे सुकै गर्नुस

जीवनको अन्तिमगन्तव्य

गँगाको त्यो कालो

गोरेटो बाटोनै रहेछ ।


यो सबै कुुरा मैले आफै सँग गर्दैछु

वरी परी हेर्रदा आँसुुका पर्दा छन

चिर परीचितअनुहार हरु

चियाएर मेरो अन्तिम समयलाइनियाल्दै छन

बस म यो ठम्याउन सकिराखेको थिएन

कि यो सबै खुसीको लागीयहाँ छन कि दुख

बस म लपेटिएको थिऐँ

मौनथिऐँ

म अन्तिम समयको आभासलाइकुर्दै थिए

म बोल्नहाँस्न सक्तीन थेँ

तर गगनचुम्बी आकाशबाट

सबलाईचियाइ रहेको थिए

राम्रो नराम्रो केहीखोजीन

तर म सबैको लागीझुुकी राखेको थिए ।


- सत्य प्रकाश जाेशी (Satya Prakash Joshi)